Czy wiedziałeś, że w latach 60. NASA w ramach programu Apollo musiała stawić czoła niecodziennemu wyzwaniu – pyłowi księżycowemu? Kiedy astronauci wracali na Ziemię, nosili ze sobą próbki księżycowego gruntu, zwanego regolit. Okazało się jednak, że ten pył ma wyjątkowo destrukcyjne właściwości. Jest niezwykle drobny i ostrokrawędziowy, co sprawia, że łatwo uszkadza sprzęt i może być szkodliwy dla zdrowia.
Podczas misji Apollo 17 astronauta Harrison Schmitt doznał tego na własnej skórze. W wyniku kontaktu z pyłem księżycowym doświadczył reakcji alergicznej, co było niespodziewane dla naukowców. Jego dłonie i twarz były pokryte wysypką, a pył wciągnięty do modułu księżycowego powodował katar i podrażnienie oczu.
Kolejnym problemem było to, że pył księżycowy jest tak lekki, iż unosi się w powietrzu i przyciąga do powierzchni elektrodynamicznie. To oznacza, że niemal niemożliwe jest jego całkowite usunięcie z kombinezonów lub sprzętu. Astronauci musieli przejść przez specjalne komory dekompresyjne i oczyszczające, aby zminimalizować wprowadzenie pyłu do wnętrza modułów.
Fascynującym aspektem jest to, że badania nad pyłem księżycowym trwają do dziś. Inżynierowie i naukowcy poszukują rozwiązań technologicznych, które pozwolą przyszłym misjom na lepsze radzenie sobie z tym trudnym przeciwnikiem.
autor: AI
